2016: mixed emotions

2016 is klaar, we zijn begonnen met 2017. Mijn terugblik op 2016 gaf me mixed emotions. Zakelijk was 2016 een heel goed jaar. De fusie was per 1 januari 2016 een feit en zorgde ervoor dat 2016 een jaar was van bruggen bouwen en een grote stap zetten in het (verder) bouwen van het Ruitenburg van de toekomst. Veel klanten spraken hun vertrouwen uit in de toekomstige organisatie en hebben goed begrepen waarom we deze stap hebben gezet. Niet uit angst, maar uit onze kracht, zodat we nog beter kunnen inspelen op de marktontwikkelingen.

In 2016 zijn we aan het einde van het jaar als organisatie al veel meer een eenheid en een groep dan dat we aan het begin van 2016 waren en we kunnen zeker stellen dat we in de integratie van de fusiepartners hele grote stappen hebben gezet. We hebben zakelijk samen met onze klanten mooie dingen beleefd en onze kwalitatief hoogstaande dienstverlening kende geen haperingen.

Ook privé was 2016 een heel mooi jaar vol met belevenissen. Niet alleen de sportieve belevenissen waar ik in mijn vorige column over schreef, maar ook gezinsbelevenissen tijdens vakanties en waardevolle vriendschappen die het leven zo mooi maken.

En toch waren er mixed emotions over 2016. Dat heeft te maken met de situatie in de wereld om ons heen. Op Oudjaarsdag verwoordde ik het als volgt: “ik ben nu 41 en 2016 is het eerste jaar dat ik afsluit waarbij ik er niet heilig van overtuigd ben dat ik mijn hele leven in vrede zal leven”. De meeste machthebbers in de wereld zijn geen bruggenbouwers, geen verbinders, maar juist mensen die bij een vuurtje aankomen met een jerrycan benzine in plaats van een blusdeken.

Het dieptepunt en de keuze met de meeste wereldinvloed was natuurlijk de verkiezing van Trump, maar je zag het ook eerder bij enkele Europese verkiezingen en het referendum rond de Brexit. Polarisering is aan de orde van de dag.

Het eerste meetmoment was al op 15 maart 2017, toen we in Nederland gingen stemmen

Mijn hoop is gevestigd op de jeugd. Die groep moet je niet te eng definiëren, ik reken mezelf er ook nog graag toe. Kenmerkend bij de wereldkeuzes van 2016 was het gebrek aan input, het gebrek aan een stem van de jeugd. Als zij hun desinteresse hadden overwonnen en zich hadden uitgesproken, dan had het politieke landschap in de wereld er anders uitgezien.

In Nederland is er de grote groep angstige babyboomers – goh, wat hebben ze veel en wat hebben ze dus veel te verliezen – die een beklemmende rol speelt, maar hetzelfde zag je bij het Brexitreferendum. Als de jeugd kan worden gemobiliseerd en tenminste hun stem laat horen, dan heb ik nog hoop dat het allemaal goed gaat komen, al ben ik er niet helemaal zeker van.

Het eerste meetmoment was al op 15 maart 2017, toen we in Nederland gingen stemmen. Op het moment dat ik deze blog schrijf is de uitslag er nog niet, maar ik vertrouw erop dat de jeugd heeft geleerd van de lessen van buitenlandse verkiezingen. Ik heb nog hoop dat mijn angstige voorgevoel onterecht is. Ik heb nog hoop dat het allemaal niet zo’n vaart zal lopen.

En voor Ruitenburg? Daar zie ik de toekomst zonnig voor in. We hebben 2017 nog nodig om het Ruitenburg van de toekomst (af) te bouwen en de integratie van de fusiepartners te vervolmaken. We hebben dan een positie waarin we nog veel meer dan vandaag onderscheid in de markt kunnen gaan maken. Alleen die gedachte al geeft mij de energie om in 2017 weer te gaan knallen. Vol hoop.