Een dure vrije middag

Eind april trakteerde ik mijzelf op een vrije donderdagmiddag. De lucht was blauw, de lentezon scheen en dus stapte ik die middag op mijn racefiets voor mijn wekelijkse rondje over de Westlandse fietspaden. Voor mij het begin van het nieuwe wielerseizoen!

In mijn prachtige groen witte Ruitenburgtenue werd ik in de duinen ter hoogte van Monster ingehaald door een collega fietser. “Zo, doet Ruitenburg ook aan wielrennen? Ik dacht dat het alleen maar hardlopers waren?”  Met een grote grijns op zijn gezicht kwam hij naast mij fietsen en vertelde spontaan dat hij al jaren klant is bij Ruitenburg. We fietsten gezellig een stukje met elkaar op, kletsten wat en bij Kijkduin namen we afscheid van elkaar.

Ik fietste lekker door richting Delft, vervolgens naar Vlaardingen en langs de Waterweg, net voor het spoor van Maassluis, kreeg ik een lekke band. Ik verwisselde mijn binnenband en besloot even langs mijn fietsendealer te rijden voor wat nieuwe binnenbandjes. Kon hij meteen naar dat gekraak kijken in mijn achteras. Hij constateerde dat mijn ketting, tandwielen en lagers toch maar eens vervangen moesten worden.

Een nieuw, jong, elektrisch schakelend veulen.

Uiteraard had ik in de tussentijd even in zijn snoepwinkel rondgelopen en een bijzonder fraai nieuw exemplaar gezien. Ik besloot, na een koele onderhandeling, ter plekke mijn oude ros in te ruilen voor een nieuw, jong, elektrisch schakelend veulen.

Op weg naar huis bedacht ik hoe ik deze geweldige aankoop subtiel aan mijn vrouw kon verkopen. Die avond trok ik een flesje wijn open en kwam ik met twee volle glazen de kamer ingelopen. De kinderen lagen al op bed en mijn vrouw keek mij vragend aan. Dom… ik schenk namelijk nooit wijn in op donderdagavond. Ik vertelde haar van mijn geweldige spontane aankoop en haar aandeel in het bescheiden bij te betalen bedrag, we zijn namelijk getrouwd in gemeenschap van goederen.

Of ik helemaal gek geworden was! Ga ik zomaar een keertje fietsen en moet er meteen een nieuwe veel te dure fiets komen. Ik begon mij te verdedigen: dat het fietsen gewoon een onderdeel van mijn werk is, dat ik een rijdend reclameobject ben voor Ruitenburg, die middag op de fiets ook klanten van Ruitenburg te woord gestaan, en dat ik als adviseur van Ruitenburg beter functioneer als ik fit ben en blijf. Als laatste troefkaart bracht ik in dat deze fiets om die redenen fiscaal prima onder de werkkostenregeling kan worden gebracht van ‘onze’ Holding (gemeenschap van goederen zoals ik al eerder schreef). Dit was de druppel die haar emmer deed overlopen.

Terwijl je dit leest liggen wij op ons zelfgemaakte houtvlot

Tegen haar argument dat je voor de door mij gesuggereerde ‘geringe’ bijbetaling zomaar twee hele weken op vakantie kan had ik weinig in te brengen. Zij stelde voor, als compromis, om dan in de zomervakantie maar eens twee weken naar het buitenland te gaan in plaats van ons jaarlijks weekje Drenthe. Dan had het hele gezin er namelijk plezier van en niet alleen die fietsende adviseur van Ruitenburg. Dat dit niet onder de werkkostenregeling onder te brengen is interesseerde haar uiteraard bijzonder weinig.

Terwijl je dit leest liggen wij op ons zelfgemaakte houtvlot, ver weg van de gratis wifi, te dobberen in een langzaam stromende rivier in Zweden. Je begrijpt: tegen de argumenten van mijn vrouw ben ik niet meer ingegaan!

 

Ik wil meer informatie ontvangen over dit onderwerp

Vul hier je naam in

Vul hier een geldig telefoonnummer in (Voorbeeld 0612345678, zonder spaties of tekens)

Ongeldige invoer

Opmerking (optioneel)

Ongeldige invoer

Ronald Steenks

Ronald Steenks

Adviseur
Deel dit artikel

Ik wil meer informatie ontvangen over dit onderwerp

Vul hier je naam in

Vul hier een geldig telefoonnummer in (Voorbeeld 0612345678, zonder spaties of tekens)

Ongeldige invoer

Opmerking (optioneel)

Ongeldige invoer